Ένα Erasmus τον στέλνει στο Βερολίνο το 2008, για να συναντήσει εκεί μια πόλη στην οποία μπορούσε να εργαστεί ελεύθερα, χωρίς πιέσεις. Γεννημένος στην Πάτμο, με σπουδές στη συντήρηση έργων τέχνης στην αρχή και στην στην ΑΣΚΤ της Αθήνας στη συνέχεια, κατάφερε να συνδυάσει την εξειδίκευσή του στη συντήρηση υφασμάτων με την αγάπη του στη γλυπτική σε ένα ξεχωριστό πρότζεκτ με αντικείμενο τα ιερατικά άμφια. Δουλεύοντας πάνω σε αυτή τη θεματική από την εποχή που έκανε το μάστερ του, διαπιστώνει ότι παραμένει μέσα του ένα πεδίο ανοιχτό, γι’ αυτό και επιστρέφει διαρκώς. «Αυτό που αναζητώ είναι η μεταφυσική στροφή την οποία μπορεί να δώσει ένα ρούχο, τη μεταμόρφωση ενός ανθρώπου μέσω ενός κουστουμιού».

Ο Γιάννης Παππάς συμμετείχε με μια μακράς διάρκειας περφόρμανς στην Biennale Αθήνας με το έργο Demi Gloire, στο πρόγραμμα As One του μουσείου Μπενάκη, τo οποίο επιμελήθηκε η Μαρίνα Αμπράμοβιτς, ενώ με τη μακράς διάρκειας περφόμανς A Key μελέτησε τη συνθήκη του εγκλεισμού και του περιορισμού κάθε ελευθερίας ενώ επιχειρούσε να ρίξει τοίχους, πόρτες και εμπόδια με τη βοήθεια ενός κλειδιού.

Το ζήτημα της στέρησης της πολιτικής ελευθερίας και του περιορισμού ήταν το θέμα του πρότζεκτ Telephus που παρουσιάστηκε στην Μπανγκόκ, ενώ με τη δημόσια παρέμβαση Refugio στη Λευκωσία, και σε συνεργασία με τον Αλέξανδρο Μιχαήλ, ο δημόσιος χώρος μετατράπηκε σε πεδίο διαπραγμάτευσης αυθεντικών ταυτοτήτων.

Διαπιστώνει πως το Βερολίνο έχει αλλάξει το τελευταίο διάστημα, ωστόσο παραμένει η ανοιχτή εκείνη πόλη στην οποία μπορεί κανείς να συναντήσει ανθρώπους δεκτικούς σε κάθε καινούργια προσέγγιση και καλλιτεχνικό πειραματισμό.