Από τους κορυφαίους και πλέον πολυδιάστατους βιολιστές της γενιάς του, ο Αντώνης Σουσάμογλου είναι παράλληλα ένας τολμηρός και απρόβλεπτος μουσικός, που αναζητεί διαρκώς νέους τρόπους έκφρασης, με τη σύνθεση να συμπληρώνει τη διπλή του ιδιότητα ως σολίστ και ενορχηστρωτή. Το βιογραφικό του περιλαμβάνει συνεργασίες με καταξιωμένα ελληνικά συμφωνικά σύνολα και ορχήστρες του εξωτερικού. Ανάμεσά τους η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, η Καμεράτα, η Ορχήστρα των Χρωμάτων, η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης,  η ορχήστρα του City University of London. Στις εμφανίσεις του περιλαμβάνονται συναυλίες σε σημαντικές αίθουσες, όπως το Ηρώδειο, η Kammermusiksaal της Φιλαρμονικής του Βερολίνου, το St. John’s Smith Square του Λονδίνου, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

«Η καριέρα στη μουσική δεν είναι σπριντ, αλλά μαραθώνιος. Χρειάζεται επιμονή και προσήλωση σε μακροχρόνια κλίμακα. Δεν πιστεύω στους γρήγορους εντυπωσιασμούς και στα πυροτεχνήματα, αλλά στους ανθρώπους που προτείνουν ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα με φροντίδα και συνέπεια», λέει. Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε βιολί και ανώτερα θεωρητικά στο Νέο Ωδείο. «Γεννήθηκα σε μουσική οικογένεια. O πατέρας μου είναι μουσικός, κι έτσι ξεκίνησα μαθήματα μουσικής όταν ήμουν τεσσάρων, αρχικά μουσική προπαιδεία και λίγο αργότερα βιολί. Αρκετά αργότερα, γύρω στα 15 μου, την εποχή όπου φανταζόμουν το μέλλον μου, συνειδητοποίησα πως δεν θα ήμουν ευτυχισμένος αν δεν γινόμουν μουσικός», θυμάται.

Σπούδασε στο Βερολίνο (Hochschule der Künste, Ακαδημία Μουσικής Hanns Eisler) και στο Λονδίνο (Guildhall School of Music and Drama), με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση και της εταιρίας «Τέχνη». Αποφοίτησε με τον τίτλο του Konzertexamen από την Ακαδημία του Ροστόκ. Μελέτησε κοντά σε δασκάλους όπως οι David Takeno, Christoph Poppen, Στέλιος Καφαντάρης, Bernhard Hartog, ενώ σπούδασε ανώτερα θεωρητικά στην τάξη του Χρήστου Σαμαρά. Είναι διδάκτορας του Πανεπιστημίου City του Λονδίνου, με διατριβή στο βιολιστικό έργο του Νίκου Σκαλκώτα.

Τόσο ο τόπος καταγωγής όσο και οι χώρες όπου έζησε για τις σπουδές του  θεωρεί ότι συνέβαλαν στη διαμόρφωση της ταυτότητάς του ως μουσικού. «Είμαστε το άθροισμα των εμπειριών μας. Bέβαια, στις μέρες μας, o ήχος στον χώρο της κλασικής μουσικής είναι πολύ πιο ομογενοποιημένος. Προσωπικά, ωστόσο, γοητεύομαι πολύ από τους καλλιτέχνες, ανεξαρτήτως είδους, που καταφέρνουν να αφήσουν ένα προσωπικό αποτύπωμα. Με συνεπαίρνει η προφορική παράδοση που κουβαλάμε όλοι μας, η οποία επηρεάζει το πώς ερμηνεύουμε ένα έργο ή το πώς γράφουμε ένα τραγούδι».

Όσο για τη συνεργασία του με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης: «Η ΚΟΘ είναι μια κορυφαία ευρωπαϊκή ορχήστρα, που έχουμε τη χαρά να έχουμε στη Θεσσαλονίκη, και που προσωπικά έχω την τιμή να αποτελώ μέλος της. Σε ένα μικρό σύνολο ή μια μπάντα, μπορεί κανείς να διακρίνει την προσωπικότητα και τον ήχο του μουσικού. Όσο αυξάνονται τα άτομα και από ένα όριο και πάνω, δεν διακρίνονται πια οι μονάδες και το σύνολο αποκτά μια δική του ενιαία ταυτότητα, σαν να έχει αποκτήσει με μαγικό τρόπο δική του ζωή. Υπάρχει μια μαγεία στο να παράγουν μουσική ταυτόχρονα τόσοι άνθρωποι. Όποιος δεν έχει δει ζωντανά μια συμφωνική ορχήστρα νιώθω πως πραγματικά χάνει ένα πολύ όμορφο θέαμα».

Όσο για το κλασικό ρεπερτόριο, είναι πεπεισμένος πως υπάρχουν περιθώρια και διάθεση για ανανέωση. «Ήδη, αν παρατηρήσει κανείς τα προγράμματα που επιλέγουν οι μεγάλες ορχήστρες βλέπει μια σαφή αλλαγή κατεύθυνσης. Πρώτα απ’ όλα, υπάρχει μια μετατόπιση του ρεπερτορίου προς τον 20ό αιώνα. Έργα που τη δεκαετία του ’90 θεωρούνταν σύγχρονα είναι πλέον κλασικά. Ο εικοστός αιώνας έχει περάσει σε μεγάλο βαθμό από το κόσκινο του χρόνου και τα μεγάλα έργα της εποχής έχουν έρθει στο προσκήνιο. Επιπλέον, είναι ευδιάκριτη η τάση ο προγραμματισμός να εντάσσεται σε μια θεματική δραματουργία, ένα εσωτερικό νήμα που να συνδέει τα έργα μεταξύ τους, αποκαλύπτοντας καινούρια νοήματα. Υπάρχει, επίσης, πολύ μεγαλύτερη γνώση για την μπαρόκ μουσική. Τα όρια δεν είναι τόσο απόλυτα όσο μια-δυο γενιές νωρίτερα και νιώθω αισιοδοξία από τα νέα έργα που γράφονται και βρίσκουν θέση στο σύγχρονο ρεπερτόριο.  Η μεγάλη δυσκολία που θα αντιμετωπίσουμε πολύ σύντομα είναι το πώς θα απευθύνουμε τα μεγάλα έργα σε μια νέα γενιά που έχει ενηλικιωθεί με το φορμάτ της playlist. Η ταχύτητα πρόσληψης και εναλλαγής της πληροφορίας έχει αλλάξει τρομακτικά».

Τα τελευταία χρόνια γράφει μουσική για τον κινηματογράφο και το σύγχρονο χοροθέατρο, ενώ η δισκογραφία του περιλαμβάνει τρία προσωπικά άλμπουμ. Ξεκίνησε να γράφει τραγούδια από τα εφηβικά του χρόνια, ενασχόληση που είχε τους λόγους της, προφανείς και… λιγότερο προφανείς. «Νομίζω πως στους περισσότερους τραγουδοποιούς το πρώτο έναυσμα είναι το να “κερδίσεις το κορίτσι”. Αργότερα έγινε ένα όχημα για να φτιάξω μικρούς κόσμους, να μιλήσω για πράγματα που με αφορούν ή που παρατηρώ, αυτά που δεν μπορώ να εκφράσω με λέξεις. Αυτό το μαγικό μείγμα λόγου και μουσικής με κέρδισε για πάντα, με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο από το πώς με συγκινεί ένα συμφωνικό έργο. Το ενδιαφέρον είναι ότι με γοήτευαν οι δημιουργοί που έγραφαν μαζί στίχους και μουσική, όχι τόσο οι συνθέτες που έγραφαν μόνο τη μουσική».

Τι πιστεύει ότι θα αφήσουμε πίσω μας εντέλει και τι θα γεννηθεί στη μουσική μέσα από τις ιδιαίτερες συνθήκες της εποχής μας; «Βαδίζουμε στα τυφλά, προσπαθώντας από τη μια να ψηλαφήσουμε το μέλλον και από την άλλη να συγκολλήσουμε τον ιστό που έχει διαρραγεί στο περιβάλλον που ξέρουμε», απαντάει. «Έχω την αίσθηση πως η ακρόαση της μουσικής θα γίνει μια πιο εξατομικευμένη υπόθεση, κάτι που για να είμαι ειλικρινής δεν με ενθουσιάζει ως προοπτική. Θα αλλάξει ο τρόπος πρόσβασης των καλλιτεχνών στο κοινό τους. Όλη η τεχνολογία που μας συντρόφευσε τον καιρό του lockdown ήρθε για να μείνει. Ωστόσο, το αισιόδοξο κομμάτι μέσα μου με κάνει να πιστεύω πως τίποτα δεν θα μπορέσει να αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή».