Σκηνοθέτης, παραγωγός και διευθυντής φωτογραφίας, ο Ανδρέας Σιαδήμας έχει έδρα τη Θεσσαλονίκη και εμπειρία πάνω από 20 χρόνια στον χώρο του κινηματογράφου με ταινίες που έχουν παρουσιαστεί σε πολλά φεστιβάλ παγκοσμίως και έχουν κερδίσει πολλά σημαντικά βραβεία. Αφετηρία του ήταν οι σπουδές οικονομικών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο του Greenwich, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με τη φωτογραφία συμμετέχοντας σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 

«Οι σπουδές οικονομικών ήταν πρώτη μου επιλογή, μου έδιναν ευελιξία, γνώση σε ένα αντικείμενο που είχε αρχίσει να έχει ιδιαίτερο impact τη δεκαετία του ’90 και εφαρμογή …παντού» λέει. «Παράλληλα όσο σπούδαζα μία από τις βασικές ενασχολήσεις μου ήταν η φωτογραφία, που σύντομα εξελίχθηκε σε επαγγελματική δραστηριότητα. Ξεκινώντας από το ενδιαφέρον μου για τη φωτογραφία σιγά-σιγά έκανα έναν ακριβό και καλό εξοπλισμό που εκμεταλλεύτηκα επαγγελματικά. Παρουσίασα έργα μου σε εκθέσεις στην Ελλάδα και τη Γερμανία, έκανα αεροφωτογραφίσεις πετώντας με ανεμόπτερο ultra-light, τότε δεν υπήρχαν drones, μιλάμε για την εποχή του φιλμ».

Η σύνδεση φωτογραφίας και κινηματογράφου είναι και αυτή που εντέλει τον οδήγησε στην κινούμενη εικόνα. «Στη φωτογραφία υπήρχε μια μαγιά, του κάδρου, της σύνθεσης, της έκφρασης μέσα από το φακό, των στοιχείων που αποτελούν κοινό πεδίο με το σινεμά. Κάποια στιγμή ωστόσο κατάλαβα ότι δεν ήθελα να κάνω φωτογραφία δύο διαστάσεων, δεν μου αρκούσε να παρουσιάζω ένα έργο σε ένα τοίχο, με ενδιέφερε περισσότερο ο “χώρος”. Δουλεύοντας ένα έργο για τη συμμετοχή μου σε μια ομαδική έκθεση με θέμα αυτοπορτρέτα φωτογράφων που διοργάνωσε το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, του οποίου ήμουν μέλος, κατάλαβα ότι ήθελα να προχωρήσω στην κινούμενη εικόνα και από εκεί ξεκίνησε η κινηματογραφική μου περιπέτεια».

Από το 2000 ο Ανδρέας Σιαδήμας συνεργάζεται σε παραγωγές τηλεοπτικών εκπομπών ταξιδιωτικού περιεχομένου, ενώ το 2004 ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη τη δική του εταιρεία παραγωγής «Dangerous Productions». «Το να ιδρύσεις μία εταιρία παραγωγής ήταν ακόμη κλειστό επάγγελμα αλλά καθώς είχα πτυχίο οικονομικών σπουδών τυπικά μπορούσα και έτσι έκανα το βήμα. Ήταν ένα άλλοθι να εκμεταλλευτώ τα τόσα χρόνια σπουδών και πέρα από το βιοποριστικό, βασικός λόγος ήταν ότι ήθελα να κάνω τις δικές μου δουλειές έχοντας την ευθύνη εξ ολοκλήρου και της παραγωγής και της σκηνοθεσίας, κάτι εξαιρετικά δύσκολο, είναι δύο εντελώς διαφορετικές ειδικότητες συχνά σε διελκυστίνδα – ο σκηνοθέτης ονειρεύεται πράγματα ενώ ο παραγωγός οφείλει να κρατάει τον έλεγχο και να καθορίζει πιο τεχνοκρατικά τη διαδικασία». Ονόμασε την εταιρία «Dangerous Productions», αφού όπως λέει, «αυτό το δίπολο σκηνοθέτη – παραγωγού είναι μία επικίνδυνη κατάσταση, ιδιαίτερα στην Ελλάδα και δη στη Θεσσαλονίκη. Η διαδικασία της παραγωγής είναι μία ενασχόληση που μπορεί να δοκιμάσει τις σχέσεις σου με την οικογένεια σου, τους συνεργάτες σου, τα οικονομικά σου, την ψυχική σου υγεία».

Το 2008 συμμετείχε για πρώτη φορά ως σκηνοθέτης και παραγωγός στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας με την ταινία «Rosmarinus Οfficinalis ή Δεντρολίβανος ο Φαρμακευτής» (3ο κρατικό βραβείο ποιότητας), μία ταινία για το πνευματικό στοιχείο στη φύση, στην οποία συνεργάστηκε με τον Πέτρο Φυσσούν , τον Νίκο Γεωργάκη και την Αθηνά Μαξίμου. Ακολούθησε η ταινία «Κινητά στοιχεία», το 2011, που συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 34ου Φεστιβάλ Δράμας, και απέσπασε τρία βραβεία. Και οι δύο ταινίες του προβλήθηκαν και διακρίθηκαν σε πολλά διεθνή φεστιβάλ. 

Σταθμό στην πορεία του Ανδρέα Σιαδήμα αποτέλεσε το συναρπαστικό ντοκιμαντέρ «Μataroa, το ταξίδι συνεχίζεται». «Το καλοκαίρι του 2014 γυρίζοντας από τη Μήλο όπου βρέθηκα για τις ανάγκες του project «Ιστορίες πολέμου και τέχνης», συνάντησα στην Αθήνα έναν φίλο, τον ιστορικό Κωστή Κορνέτη που μου γνώρισε τη Servanne Jollivet , επίσης ιστορικό. Μου πρότειναν ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία του Ματαρόα, του θρυλικού πλοίου που σάλπαρε τον Δεκέμβριο του 1945 από τον Πειραιά με προορισμό το Παρίσι μεταφέροντας τον ανθό της ελληνικής νεολαίας. Ήξερα μέσες άκρες την ιστορία, επιφυλάχθηκα να απαντήσω, δεν είναι απλή απόφαση να εμπλακείς σε ένα project, έψαξα περισσότερα πράγματα. Από την άλλη η οικονομική κρίση ήταν εδώ, το brain drain το έβλεπα και το μάθαινα για φίλους και συνεργάτες. Το Ματαρόα ερχόταν με έναν επικαιροποιημένο τρόπο στην πραγματικότητα που βιώναμε και όσο έψαχνα τόσο έρχονταν μπροστά μου μέσα από διάφορες εκδοχές σαν μια ελπιδοφόρα κατάσταση, έτσι κι αλλιώς είναι ένα success story. Είπα ναι και μπήκα στο πρότζεκτ με το φίλο και συνεργάτη Παναγιώτη Βούζα. Όλη αυτή η έρευνα έφερε ένα μεγάλο όγκο υλικού, σχετικά με τις προσωπικότητες που ταξίδεψαν με το πλοίο και τις ιστορίες που του δίνουν αυτή τη μυθολογική χροιά. Κάναμε τρία ταξίδια στο Παρίσι για συνεντεύξεις και πλάνα, είδαμε σύγχρονες μορφές του Ματαρόα και πώς αυτό επιστρέφει σήμερα μέσα από άλλες μορφές τέχνης. Οι αξίες που για μένα πρεσβεύει το Ματαρόα κι ένα προσωπικό στοίχημα συνέθεσαν μία δύσκολη αλλά τόσο ενδιαφέρουσα περιπέτεια που ολοκληρώθηκε σε πέντε χρόνια». Η ταινία προβλήθηκε σε πολλά φεστιβάλ και events (2ο GRECDOC Festival Paris 2020 – Bronze Award, 4th CineDoc 2019, 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας -τιμητική διάκριση, 17e Internationale Festival Signes de Nuit – Paris, Fondation Hellenique, Paris, Polyphonic Festival) και βγήκε στις αίθουσες το 2019. 

Σε όλα τα κινηματογραφικά εγχειρήματα με τα οποία ασχολείται ο Ανδρέας Σιαδήμας υπάρχει η έρευνα. «Από τη στιγμή που έχεις να διαχειριστείς ένα ιστορικό θέμα η έρευνα τεκμηριώνει μία ιστορική αλήθεια πρέπει να είναι όσο γίνεται, πλήρης. Είναι από τα στοιχεία που για μένα κάνουν ενδιαφέρον ένα σχέδιο. Στη μυθοπλασία με ενδιαφέρει το σενάριο, στο ντοκιμαντέρ με ενδιαφέρουν η ιστορία και πάντα βέβαια οι χαρακτήρες. Θέλω να υπάρχει μία πρωτογενής ενδιαφέρουσα ιδέα, μία καλή βάση για να χτίσω». 

Μέχρι τώρα τουλάχιστον, τον κέρδισε το ντοκιμαντέρ ως είδος που έχει πιο διαχειρίσιμη παραγωγή, πραγματικούς χαρακτήρες και ιστορίες, έστω κι αν η φόρμα είναι πάντα μια πρόκληση, όπως λέει. «Είναι μείζον για μένα να βγάλεις τη γνησιότητα των χαρακτήρων στην οθόνη κι αυτό απαιτεί πολύ δουλειά για να χτιστεί οικειότητα και άνεση ώστε να σου ανοιχτεί ο άλλος, να βγάλεις στοιχεία που ενίοτε οι ίδιοι οι χαρακτήρες δεν γνωρίζουν για τον εαυτό τους, να σπάσουν στερεά και κλειδώματα. Μέσα από αυτά επαναπροσδιορίζεις κι εσύ τον εαυτό σου, σηκώνεις τον καθρέφτη και προχωράς».