Προτιμώ να πορεύομαι στη ζωή με γνώμονα τους ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να μοιράζομαι κοινά βιώματα, με τους οποίους μιλάμε την ίδια συναισθηματική γλώσσα.
Ανδρέας Λαμπρόπουλος
Πέρα από την Κάρμεν
Κείμενο: Δήμητρα Κεχαγιά
Ο ηθοποιός Ανδρέας Λαμπρόπουλος γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα. Ξεκίνησε να δουλεύει στο θέατρο και στην τηλεόραση πριν καν τελειώσει το σχολείο, ενώ από το 2018, οπότε και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στράφηκε ολοκληρωτικά στην υποκριτική.
Στο σχολείο αναζητούσε τρόπους να χάνει ώρες από το μάθημα, και η θεατρική ομάδα ήταν μια καλή λύση. Μετά την πρώτη σχολική παράσταση όπου συμμετείχε ανακοίνωσε στους γονείς του ότι βρήκε τι θέλει να κάνει στη ζωή του. «Μου φαινόταν υπέροχο ότι η υποκριτική μπορεί να γίνει κανονική δουλειά. Να μπαίνεις διαρκώς σε νέους ρόλους, βιώνοντας τελικά, έστω και στο σανίδι ή μπροστά στην κάμερα, πολλές διαφορετικές ζωές».
Ο ίδιος προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανό μέσα του ένα κομμάτι από εκείνο το παιδί, που μαγεύτηκε από την πρώτη παράστασή του στο σχολείο, καθώς πιστεύει ότι «αν κρατήσεις το παιδί που ονειρευόταν μια ολόκληρη ζωή σε αυτό το επάγγελμα, τότε βρίσκεσαι ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία και στην ολοκλήρωση».
Τους τελευταίους μήνες, ο Ανδρέας Λαμπρόπουλος πραγματοποιεί περιοδεία σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου με την ταινία Το καλοκαίρι της Κάρμεν του Ζαχαρία Μαυροειδή, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο μαζί με τον Ξενοφώντα Χαλάτση.
Η ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούν επίσης οι Γιώργος Τσιαντούλας, Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Νικόλας Μίχας και Βασίλης Τσιγκριστάρης, έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και έκλεισε το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Βερολίνου, ενώ θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες στις 13 Ιουνίου, με διανομή από τη Cinobo. Η ταινία έχει επίσης ταξιδέψει -ή είναι προγραμματισμένο να ταξιδέψει στο προσεχές διάστημα- σε Σεβίλλη, Παρίσι, Λιόν, Λονδίνο, Άμστερνταμ, Ζυρίχη, Κωνσταντινούπολη, Ελβετία, Σουηδία, Δουβλίνο, Αυστραλία, Σαν Φρανσίσκο, Λος Άντζελες, Βελιγράδι, Λουξεμβούργο, Ταϊβάν, Βαρκελώνη, Κίεβο, Μαϊάμι, Χονγκ Κονγκ, Ρέικιαβικ, Βοστώνη και Μαδρίτη.
Με αφορμή το θέμα της ταινίας, ένα καλοκαίρι δύο γκέι φίλων, η συζήτηση πηγαίνει αυθόρμητα στις ομοφοβικές επιθέσεις, όπως εκείνη που συνέβη πρόσφατα στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης. «Δυστυχώς, δεν είναι κάτι που συζητάμε πρώτη φορά. Παρόμοια περιστατικά καταγράφονται καθημερινά σε διάφορες περιοχές της χώρας, απλώς δεν παίρνει τόση μεγάλη έκταση, κυρίως επειδή δεν είναι πάντα τόσο μεγάλο το πλήθος και δεν συμβαίνει συχνά σε μια τόσο κεντρική πλατεία».
Ο ίδιος προβληματίζεται βαθιά για το θέμα, αλλά επιλέγει να διατηρεί την αισιοδοξία του. «Δεν πρέπει να αφήσουμε μια μάζα ανθρώπων να μας επηρεάζει. Πόσο μάλλον όταν αυτή η μάζα δεν έχει να προσφέρει τίποτα πέρα από φόβο. Είναι καιρός να ξεφύγουμε από τα πρότυπα αυτής της τοξικής πατριαρχικής κοινωνίας, μόνο έτσι θα δούμε ουσιαστικές αλλαγές», τονίζει και εύχεται η γενιά του, οι νέοι άνθρωποι, να καταφέρει να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για μια ζωή με λιγότερο φόβο.
Aν κρατήσεις το παιδί που ονειρευόταν μια ολόκληρη ζωή σε αυτό το επάγγελμα, τότε βρίσκεσαι ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία και στην ολοκλήρωση.
Σε αυτή την κατεύθυνση συμβάλλει και η τέχνη, με την ταινία Το καλοκαίρι της Κάρμεν να προσθέτει το δικό της λιθαράκι. Ο ηθοποιός δηλώνει εντυπωσιασμένος από την ιδιαίτερα θερμή υποδοχή που έλαβε η ταινία σε διαφορετικές χώρες. «Είναι ενδιαφέρον, και νομίζω ότι είναι μεγάλη επιτυχία της ταινίας, ότι παρά τις πολιτισμικές διαφορές ο κόσμος ανταποκρίνεται θετικά στην ταινία σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Από το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης μέχρι τη Γερμανία και την Ισπανία, το κοινό αντιδρά με παρόμοιο τρόπο, με γέλιο και συγκίνηση στα ίδια σημεία».
H πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Βενετίας ήταν αναμφισβήτητα μία από τις κορυφαίες στιγμές στην έως τώρα καριέρα του για τον νεαρό ηθοποιό, ωστόσο τις πιο διδακτικές εμπειρίες τις αποκόμισε, όπως λέει, σε απομακρυσμένα χωριά της Ελλάδας. «Έχω βρεθεί σε πολλά σημεία της χώρας, παίζοντας θέατρο για παιδιά. Κάθε φορά νιώθω την ίδια ευτυχία και παίρνω τα πιο ουσιαστικά μαθήματα από τους καλύτερους δασκάλους. Τα μικρά παιδιά».
Ο Ανδρέας Λαμπρόπουλος είχε την τύχη να δουλέψει σε μικρή ηλικία ως βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση Μικρές ιστορίες γι’ αγρίους (2019) του Εθνικού Θεάτρου, μια πολύτιμη εμπειρία όπως δηλώνει, καθώς θεωρεί ιδιαίτερα χρήσιμο για κάθε ηθοποιό να γνωρίζει από πρώτο χέρι κάθε πτυχή της δουλειάς. «Εκτιμάς πολύ διαφορετικά το προνόμιο να βρίσκεσαι στη σκηνή όταν έχεις βρεθεί και σε άλλα πόστα», συμπληρώνει σχετικά.
Ο ίδιος θέλει και προσπαθεί να διατηρεί μια ισορροπία ανάμεσα στην επαγγελματική και την προσωπική/κοινωνική ζωή. Δεν τον ενδιαφέρει να παίζει συχνά, αλλά να δοκιμάζει πράγματα με τα οποία νιώθει όμορφα. «Σε μεγάλο βαθμό η υποκριτική βασίζεται στα βιώματά μας, και εγώ θέλω να έχω όσο το δυνατόν περισσότερα γίνεται. Ειδικά οι νέοι ηθοποιοί στα πρώτα μας βήματα έχουμε τόση όρεξη και ανάγκη να συνεργαστούμε με μεγάλους σκηνοθέτες και να παίξουμε σε μεγάλα θέατρα, όπως για παράδειγμα στην Επίδαυρο, που φτάνουμε σε σημείο να ξεχνάμε (πώς) να ζούμε και να δουλεύουμε 24/7. Δεν μου ταιριάζει αυτός ο τρόπος ζωής. Προτιμώ να πορεύομαι στη ζωή με γνώμονα τους ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να μοιράζομαι κοινά βιώματα, με τους οποίους μιλάμε την ίδια συναισθηματική γλώσσα. Η τέχνη, εξάλλου, εμπνέεται από τη ζωή».
Αποφεύγει συνειδητά να κάνει σχέδια για το μέλλον, ένα μάθημα που του δίδαξε η εποχή του Covid, η οποία ήταν δραματική και για το θέατρο και συνέπεσε με τα πολύ πρώτα επαγγελματικά του βήματα. «Μετά τον Covid κατάλαβα ότι η ζωή μας μπορεί να αλλάξει ραγδαία κάθε λεπτό που μιλάμε. Νομίζω το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πηγαίνουμε όπου μας οδηγεί εκείνη. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάω να ονειρεύομαι, το αντίθετο μάλιστα. Απλώς κάθε μέρα αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο αυτό που έλεγαν οι παλιοί: να είμαστε καλά και όλα θα έρθουν».
Όπως προσθέτει, πιστεύει ακράδαντα ότι η συγκεκριμένη στάση ζωής βοηθά τον άνθρωπο να απελευθερωθεί από την υπαρξιακή αγωνία της αποδοτικότητας και της επιτυχίας ή έστω να μη ζει διαρκώς με αυτόν τον βραχνά. «Θέλω να περιορίζω τέτοιου είδους άγχη, που σπάνια σε κάνουν παραγωγικό και σίγουρα όχι ευτυχισμένο, και να παραμένω ανοιχτός σε νέες προκλήσεις», καταλήγει σχετικά.
Φωτογραφίες
|
