Μέσα από την υποκριτική βρήκε αυτό που ήθελε από παιδί: να μοιράζεται τον κόσμο στον οποίο πιστεύει και να μιλάει για αυτόν. Η πραγματική λειτουργία του ηθοποιό για τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη είναι, μέσα από τη δράση και το έργο του, να μοιράζεται με το κοινό τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του, τα συναισθήματα και τα πάθη του. Ορίζει τη δουλειά του ως ένας άνθρωπος που θέλει να αφυπνίσει συνειδήσεις, να αναδείξει καταστάσεις, ιστορίες και συναισθήματα που συμβαίνουν εκεί έξω, στον «πραγματικό» κόσμο.

Μεγάλωσε κυριολεκτικά και μεταφορικά μέσα από τη θεατρική ομάδα «Μικρός Βορράς» της Θεσσαλονίκης. «Είναι το θεατρικό μου σπίτι, γιατί από την πρώτη κιόλας συνεργασία είδα εμπιστοσύνη και πίστη στο πρόσωπό μου, κι αυτό με έκανε να νιώσω ότι συνδέομαι με άλλους ανθρώπους που μοιραζόμαστε κοινούς στόχους, όραμα, επιμονή και πίστη στις δυνάμεις μας. Έζησα, κι ακόμα ζω, υπέροχες στιγμές με τις παραστάσεις της ομάδας. Ταξίδεψα με την παιδική σκηνή στη μισή Ελλάδα».

Με αυτές τις παραστάσεις μπαίνει σε σχολεία, ακόμη και στις ψηφιακές -λόγω πανδημίας- αίθουσες. Από τις περίπου 1800 παραστάσεις που έχει δώσει μέχρι τώρα σε σχολεία, ονειρεύεται ένα σχολείο με σωστές υποδομές, αισθητική και χρώματα. Τα κτίρια να μη θυμίζουν φυλακή. Με θεατρολόγους, δασκάλους θεατρικής αγωγής, μουσικής, εικαστικών και εμψυχωτές. «Με σχολεία που να μην παραμερίζουν την τέχνη». Το σχολείο του αύριο θα ήθελε να αποκαλείται «το δεύτερο σπίτι» ή «η φωλιά» του παιδιού. «Εκεί όπου θα αισθάνεται το παιδί ότι μαθαίνει, αλλά και μπορεί να εκφράζεται. Με δασκάλους-φύλακες της τρυφερής παιδικής ηλικίας». Νιώθει τυχερός που, ενώ όταν ο ίδιος ήταν μαθητής και οι καθηγητές του τον απέτρεπαν από τον να γίνει ηθοποιός, επειδή όπως του έλεγαν «δεν ήταν χρήσιμο επάγγελμα», οι γονείς του στήριξαν αυτήν την επιλογή του.

Η επαφή του με την εκπαιδευτική διαδικασία τον έβαλε και στο μονοπάτι του δασκάλου στα θεατρικά εργαστήρια του Μικρού Βορρά για εκπαιδευτικούς. «Τη λέξη “δάσκαλος” δεν μπορώ να την οικειοποιηθώ. Είναι βαριά», λέει και σημειώνει ότι αφιερώνει για αυτόν το «ρόλο» πολύ χρόνο μελέτης, έρευνας, ανασυγκρότησης, και ενέργειας σε κάθε συνάντηση με μαθητές. «Είναι πολύ μεγάλη ευθύνη», εξηγεί, η οποία όμως ανταμείβεται με τη συγκίνηση που του προκαλεί «κάθε χαμόγελο μαθητή που φεύγει πλήρης από κάτι που μπορεί να του έδωσα».

Οι τρεις ιδιότητες ηθοποιός, δάσκαλος και πλέον σκηνοθέτης ήρθαν μέσα από την ομαδική λειτουργία της θεατρικής ομάδας. «Όλα τα οφείλω στον Τάσο Ράτζο, που πίστεψε σε μένα από την πρώτη στιγμή και μου έδωσε αυτές τις ευκαιρίες. Κι εγώ, με την σειρά μου, ήμουν παρών σε κάθε δύσκολη στιγμή της ομάδας. Κι αυτό είναι το μέλλον και της θεατρικής Θεσσαλονίκης. Οι ομάδες».

Αγαπάει τη σχέση που «χτίζεται» όπως λέει, κάθε βράδυ στο θέατρο, την αλήθεια που καλείται να υποστηρίξει ο ηθοποιός μπροστά στα μάτια ενός θεατή, την ενέργεια του σανιδιού. αλλά τον γοητεύει και ο κινηματογράφος, στον οποίο μπήκε με τη συμμετοχή του στην ταινία «Σαρμάκο – Μια Ιστορία του Βορρά» σε σενάριο και σκηνοθεσία Μάρκου Παπαδόπουλου, η οποία έκανε πρεμιέρα στο 61ο διαδικτυακό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το Νοέμβριο του 2020 και αναβιώνει τη Θεσσαλονίκη του 1949 μέσα από ένα -επί δεκαετίες- θρυλικό στέκι της πόλης το “Μακεδονικόν” στα Κάστρα. Η ταινία έχει ήδη ταξιδέψει στην Κύπρο, στη Σουηδία, ενώ προβλήθηκε και στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λος Άντζελες. Θα ήθελε πολύ να «ακολουθήσει» ως θεατής την ταινία. «Να δω τις αντιδράσεις του κόσμου από το εξωτερικό».

Ωστόσο, δεν έχει σκεφτεί να ζήσει εκτός Ελλάδας. «Ο περιορισμός της γλώσσας είναι το σημαντικότερο εμπόδιο. Δεν μπορείς να αλλάξεις εύκολα τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνείς και εκφράζεις την αλήθεια σου. Προτιμώ να είμαι υπεύθυνος θεατρικής σκηνής σε ένα νησί στην Ελλάδα, κι ας απευθύνομαι σε λίγους, παρά να φύγω σε έναν κόσμο στο εξωτερικό που θα με καταπιεί». Ο μεγαλύτερος του φόβος είναι να σταματήσει κάποια στιγμή ό,τι κάνει. Μην περάσουν τα χρόνια και η ζωή, μείνει χωρίς εικόνες, ιστορίες, και ήχους. «Μη μείνω να θυμάμαι μόνο σιωπή».

Αυτήν την εποχή ολοκληρώθηκαν οι διαδικτυακές προβολές της παράστασης «Viral Thess» του Σάκη Σερέφα στην οποία συμμετέχει -παραγωγή που όταν το επιτρέψουν οι υγειονομικές συνθήκες θα ανέβει και σε θεατρική σκηνή και στο θέατρο- και η κινηματογράφηση της νέας παραγωγής του Θεάτρου «Τ», με τίτλο «Χειμερινό Ηλιοστάσιο – reconstructed», η οποία θα προβληθεί on demand. Επόμενοι στόχοι του είναι η νέα παραγωγή του Μικρού Βορρά για παιδιά, με μύθους του Αισώπου, την οποία σκηνοθετεί, καθώς και η νέα παραγωγή της εφηβικής σκηνής της ομάδας, η «Ιλιάδα», στην οποία συμμετέχει ως ηθοποιός.