Από μικρή ήθελε να γίνει μπαλαρίνα, μια επιλογή που αρχικά δεν ήταν απόλυτα συνειδητή, «άλλωστε ποιο παιδί στα 15 έχει πλήρη επίγνωση των επιθυμιών και επιλογών του;», αναρωτιέται η Τατιάνα Παπαδοπούλου. Στην πορεία ο χορός, έγινε η δεύτερη γλώσσα της, ο τρόπος να επικοινωνεί. Στα 16 της έφυγε με υποτροφία στο Λονδίνο και όταν επέστρεψε στα μέσα της δεκαετίας του ΄90. Όταν ξεκίνησε το χορό στη Θεσσαλονίκη δεν υπήρχαν καν επαγγελματικές σχολές χορού, τότε ξεκινούσε «δειλά δειλά», όπως λέει, να διαμορφώνεται ο χώρος.

«Για λίγα χρόνια υπήρχε ανοδική πορεία, συχνά διοργανώνονταν φεστιβάλ, ενώ ομάδες ιδρύονταν η μία μετά την άλλη. Όμως μετά υπήρξε μεγάλη ύφεση για αρκετά χρόνια και τώρα πια υπάρχουν σταθερά τρεις επαγγελματικές Σχολές. Τα ταλαντούχα παιδιά βέβαια εξακολουθούν να φεύγουν στην Αθήνα ή σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης γιατί η Θεσσαλονίκη δεν μπορεί να στηρίξει έναν επαγγελματία χορευτή.

Σε πείσμα αυτής της πραγματικότητας, δημιούργησε πριν από σχεδόν τρεις δεκαετίες την ομάδα «Χορευτές του Βορρά», τους οποίους «οραματίστηκε» όπως εξηγεί, όταν γύρισε από το Λονδίνο, ενώ για το φθινόπωρο του 2021 ετοιμάζει μία ακρόαση για τη στελέχωση της ομάδας με χορευτές της Θεσσαλονίκης και κοντινών πόλεων. Σκοπός της τώρα όπως και τότε, είναι να συμβάλει στη διεύρυνση του κοινού του νεοκλασικού και σύγχρονου χορού και όνειρό της «να στηρίξω τους νέους χορευτές και τις νέες χορεύτριες ώστε να μη χρειάζεται να ξενιτευτούν για να επιβιώνουν».

Με τα χρόνια οι «Χορευτές του Βορρά» απέκτησαν σταθερό κοινό. «Εδραιωθήκαμε με κάποιον τρόπο, μετά από πολλά χρόνια σταθερής πορείας, προσπάθειας και επιμονής». Δε θεωρεί την ομάδα προσωπική της ιδιοκτησία και επιδιώκει να συνεργάζεται διαρκώς ιδίως με νέους ανθρώπους που αγκαλιάζουν την ιδέα, «με το ταλέντο τους και τη φρεσκάδα τους ανανεώνουν την ομάδα. Οι «Χορευτές του Βορρά» εξελίσσονται ως μία συλλογική προσπάθεια”.

Ωστόσο, είναι από τις λίγες αναγνωρίσιμες ομάδες, καθώς όπως επισημαίνει η Τατιάνα Παπαδοπούλου «ο Έλληνας θεατής δεν είναι συνηθισμένος να πηγαίνει σε παραστάσεις χορού. Προτιμά το θέατρο ή τη συναυλία. Και φυσικά είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης. Εάν δεν υπάρχει ο κόσμος να γεμίζει τα θέατρα σε παραστάσεις χορού, οι ομάδες δε μπορούν εφ’ όρου ζωής να αναλαμβάνουν το κόστος των παραγωγών τους».

Αντιθέτως, εξηγεί ότι στο εξωτερικό ο χορός θεωρείται μία πολύ καλή δραστηριότητα για τα παιδιά, ίσως καλύτερη και από την κολύμβηση, το ποδόσφαιρο ή το βόλεϊ, διότι περιλαμβάνει δύο τομείς: τέχνη και εκγύμναση. «Υπάρχει σαν επιλογή και στο σχολείο και τα παιδιά έχουν περισσότερες ευκαιρίες να διακριθούν. Η διαφορά είναι ότι στο εξωτερικό, ένα ταλέντο θα το εντοπίσουν από τα 14 και θα έχει την ευκαιρία να σπουδάσει χορό από μικρή ηλικία σε μεγάλες ακαδημίες. Αλλά και ως επαγγελματίες έχουν περισσότερες ευκαιρίες λόγω του ότι γίνονται πολλές παραγωγές. Τα κράτη στηρίζουν τη τέχνη του χορού. Ο κόσμος παρακολουθεί και στηρίζει το χορό περισσότερο από ότι στη χώρα μας».

Από την άλλη, εκτιμά ότι η Ελλάδα παρέχει ένα υψηλό επίπεδο σπουδών στο χορό με στελέχωση από πολύ καλούς επαγγελματίες δασκάλους. Μπορούν, όπως σημειώνει, τα παιδιά ιδίως σε μεγάλες πόλεις όπως Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα να βρουν Κρατική Σχολή και Ανώτερες Επαγγελματικές Σχολές Χορού που δεν υπολείπονται σε δυναμικό. Ωστόσο, για κάποια ειδίκευση ή κάποιο μεταπτυχιακό προσωπικά θα πρότεινε το εξωτερικό, διότι «στην Ευρώπη υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία και εύρος επιλογών και αναμφισβήτητα εκεί τρέχει οτιδήποτε νέο και υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες διασύνδεσης με την αγορά εργασίας».

Η Τατιάνα Παπαδοπούλου είναι απόφοιτος της Βασιλικής Ακαδημίας Χορού του, BA Dance Education, MA in choreography and performance, καλλιτεχνική διευθύντρια της ομάδας σύγχρονου χορού Χορευτές του Βορρά, των αναγνωρισμένων σχολών από το κράτος Arabesque, καλλιτεχνική υπεύθυνη του Φεστιβάλ Χορού Μotum και performers manager του TEDx Thessaloniki, πτυχιούχος της Imperial Society of Teachers of Dancing, κάτοχος του Teaching Certificate (CBTS) και Diploma in Dance Teaching Studies (DDTS) της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου και μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Χορού της Unesco).

Η μελέτη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της. “Εννοείται ότι απαιτεί πολλή μελέτη η δουλειά μας και συνεχίζω να ενημερώνομαι για τις εξελίξεις στην τέχνη του χορού, αλλά και για τη διδασκαλία. Όμως εκτός από τη μελέτη με κλασικό τρόπο, όπως π.χ. για ένα μεταπτυχιακό ή την έρευνα για ένα έργο που θέλω να ανεβάσω ,ένα είδος μελέτης είναι και η παρατήρηση και ανάλυση που χρειάζεται να κάνω για να αποδώσω κινησιολογικά μία κατάσταση. Πολλές φορές παρατηρώ τον τρόπο που μιλούν δύο άνθρωποι μεταξύ τους ή την κίνηση ενός κλαδιού δέντρου ή την αντίδραση ενός ζώου και τις κινήσεις του σε ορισμένη συνθήκη. Όλα αυτά είναι πηγή έμπνευσης και αντικείμενο μελέτης”.

Πιστεύει στη σκληρή δουλειά. «Έχω δει συμφοιτητές μου και αργότερα συναδέλφους ή και μαθητές μου με απίστευτο ταλέντο που χωρίς τη σκληρή δουλειά έμειναν στα αζήτητα. Αντίθετα έχω δει ανθρώπους που με πολλή σκληρή δουλειά έφτασαν σε πολύ ικανοποιητικό και εντυπωσιακό επίπεδο και έκαναν καριέρα που ταλαντούχοι θα ζήλευαν», εξηγεί, προσθέτοντας ότι ο συνδυασμός ταλέντου και δουλειάς είναι το τέλειο και μπορεί να σε στείλει στην κορυφή.

Η συμβουλή που δίνει στις μαθήτριες και τους μαθητές της είναι να τολμάνε να κυνηγούν τους στόχους τους και να μην τα παρατάνε στις δυσκολίες και πρεσβεύει ότι «όσο χρόνο και αν μας πάρει, όταν ο νους δεν ξεφεύγει από τον πραγματικό στόχο, στο τέλος όλα επιτυγχάνονται».

Χωρίζει τη ζωή της σε αυτήν πριν από το ατύχημα –που την είχε καθηλώσει για μήνες στο κρεββάτι – και μετά από αυτό. «Έμαθα να αναγνωρίζω και να εκτιμώ ότι τα απλά είναι τα σημαντικά, να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο. Έμαθα να αγωνίζομαι και να πολεμάω για το καλύτερο, να απολαμβάνω τη στιγμή. Μου άφησε και ένα κατάλοιπο βέβαια, μία πολύ μεγάλη πληγή: όταν είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη σκέφτομαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι ,να ανατραπούν τα πάντα και να βρεθώ ξανά στο μηδέν. Έτσι με αυτή τη «φοβία» που τη μισώ, έχω μάθει να ζω». Το ζητούμενο για την ίδια είναι η ευτυχία και όχι η επιτυχία και θα ήθελε κάποια στιγμή να βρει χρόνο για να ολοκληρώσει ένα βιβλίο που ήδη έχει αρχίσει να γράφει.