Αναζητώντας νέες συγγραφικές φωνές, πολύ συχνά συναντά κανείς αναπάντεχα εμπόδια και πολλές δυσκολίες. Η αναζήτηση, όμως, αυτή επιφυλάσσει και στιγμές μοναδικές, που συνδυάζουν την αναγνωστική απόλαυση, την αίσθηση της ανακάλυψης, αλλά και την ικανοποίηση της συμμετοχής σε μια εν εξελίξει λογοτεχνική πορεία.

Η Λογοτεχνική Σκηνή που διοργάνωσε διαδικτυακά το περιοδικό Εντευκτήριο, τον Δεκέμβριο του 2020, ανέδειξε ορισμένες νέες φωνές που πιστοποιούν αυτή την εξελικτική πορεία. Το Mataroa επιλέγει πέντε από αυτές και σας τις παρουσιάζει.

Γιώργος Δυνέζης
ktima.esaei@gmail.com

Ο Γιώργος Δυνέζης είναι 36 ετών και κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά (Νέο Πλανόδιον, ΦΡΜΚ, Καρυοθραύστις). Τον Φεβρουάριο του 2019 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο από τις εκδόσεις Πανοπτικόν, με τίτλο Πεζός ως την επούλωση.

Ο Γιώργος Δυνέζης ενδιαφέρεται για «οτιδήποτε ανθρώπινο, τόσο στην απογείωσή του, μα πιο συχνά στην αναπόφευκτη κατακρήμνισή του. Kαι η γενναία θλίψη, πάντοτε πιστή, ως ένα είδος ανυψωτικού γερανού – όσο παράξενο κι αν ακούγεται», λέει ο ίδιος. «Καθώς γράφω, έχω σχεδόν πάντα στο μυαλό μου το “res sacra miser” («ιερό πράγμα ο δυστυχής») εκείνον τον αμυντικό μηχανισμό του Σενέκα, που επιχειρεί να μας κρατήσει σε απόσταση από την απαισιοδοξία, μα διαρκώς αποτυγχάνω, κι έτσι αδιαλείπτως πέφτω πάνω “στα βρικολακιασμένα δάση του Weir” – στην ίσως μοναδική έως τώρα θεματική μου περιοχή».

Όσον αφορά στην επιρροή που ενδεχομένως είχε από συγγραφείς τονίζει ότι «δημοσιεύω μόνο εκείνα τα γραπτά στα οποία δεν αισθάνομαι την παρουσία ποιητών που έχω διαβάσει. Αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής –όσο κι αν πείθω τον εαυτό μου για την απουσία τους– κάποιες φορές ομολογώ πως ήταν η πνοή σπουδαίων δημιουργών που μου ξεκλείδωνε τον στίχο. Λόγου χάρη, στο βιβλίο μου υπάρχει ένα ποίημα με τίτλο Του Ατλαντικού. Στο πιο κρίσιμο και απροσπέλαστο σημείο του, χρειάστηκα την “ηρωική λεκτική ψαρόβαρκα” του κύπριου ποιητή Μόντη για να το διασχίσω, ενώ σε ένα άλλο ποίημα προσέτρεξα στον Ουνγκαρέτι. Αυτά βεβαίως τα είδα εκ των υστέρων, αλλά ακόμα και σήμερα πιστεύω πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος να τα καταφέρω».

Στον Γιώργο Δυνέζη αρέσουν «οι ποιότητες και όχι τα πρόσωπα. Τέτοιες βρίσκω στο παραθύρι ενός τρένου που οδεύει προς τη Χώρα του Χιονιού του Καουαμπάτα, εκεί όπου αντικατοπτρίζεται σαν μια οφθαλμαπάτη μέσα σ’ άλλη, “ένα φωσφορίζον μάτι στον ωκεανό των εσπερινών βουνών”, στη Λιογέννητη που καλεί τους νεκρούς της “να σπείρουνε τη θάλασσα σιτάρι” και “να καρπίση χρυσάγανο, χρυσόσταχο και χρυσοκονδυλάτο” μέχρι και σ’ εκείνον τον ευρηματικό κεραυνό του Βερκόρ που διαπιστώνει: “Ίσως είναι απάνθρωπο να του αρνιόμαστε την ελεημοσύνη και μίας μόνο λέξης”».

Άννα-Μαρία Ιακώβου
amiakovou@gmail.com

Η Άννα-Μαρία Ιακώβου είναι απόφοιτη της Νομικής, αλλά και του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, με κατεύθυνση στη Σκηνοθεσία και στην Υποκριτική. Υπήρξε μέλος του Θεάτρου Τέχνης Ακτίς Αελίου, του Θεάτρου Εταιρότητα και ιδρυτικό μέλος της Monstrare Art Group. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες Θωμά Βελισσάρη, Γιάννη Μόσχο, Βασίλη Παπαβασιλείου, Νίκο Σακαλίδη κ.α. Έγραψε και σκηνοθέτησε το θεατρικό έργο Fate για το Θέατρο Εταιρότητα (2016), καθώς και το παιδικό θεατρικό έργο Έξω Φρενών για τη Monstrare Art Group (2019), σε συνεργασία με τον Θωμά Βελισσάρη. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του καλλιτεχνικού περιοδικού Stain (2011). Κείμενά της και μεταφράσεις ποιημάτων έχουν δημοσιευτεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό Βακγικόν.

«Η γραφή και η θεατρική σκηνοθεσία είναι παράλληλες και αλληλοτροφοδοτούνται», τονίζει η ίδια. «Η δραματουργία στο θέατρο είναι πυλώνας της σκηνοθεσίας, ενώ η εμπειρία της σκηνοθεσίας λειτουργεί και ως καύσιμο για τη θεατρική γραφή». Η ίδια, άλλωστε, δηλώνει επηρεασμένη από την επαφή με τη θεατρική σκηνή και την ποίηση. «Οι θεατρικοί και οι λογοτεχνικοί μου δάσκαλοι είναι ο Ευριπίδης, ο Σαίξπηρ, ο Μπέρνχαρντ και οι σύγχρονοι Γερμανοί. Παράλληλα, όμως, δεν είναι αμελητέο το πού ζει κανείς και ποια πραγματικότητα τον περιβάλλει. Ζούμε σε μια χώρα με πλήθος ερεθισμάτων∙ κοινωνικά, πολιτικά, υπαρξιακά».

Όσο για τα θέματα που την ενδιαφέρουν, αναφέρει τα εξής: «Τον τελευταίο καιρό, πριν την πανδημία, με απασχολούσαν τρομερά τα δεινά της ανθρωπότητας, καθώς προέβλεπα μια επερχόμενη και εκρηκτική κρίση. Τώρα που η κρίση αυτή έφτασε, η αναζήτησή μου στρέφεται αρχικά προς τα μέσα, άρα το μέλλον θα δείξει. Όσο για το ύφος της γραφής, τα στοιχεία του βρίσκονται υπό διαμόρφωση. Υπάρχει η προσπάθεια για μια αναζωπύρωση της γλώσσας με απλά μέσα, καθώς και η αίσθηση του τραγικωμικού».

Νικόλας Κουτσοδόντης
nkoutsodontis@gmail.com

Ο Νικόλας Κουτσοδόντης γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα και σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Η Χαλκομανία (Εντύποις, 2017) είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή. Το 2018, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο (εξ ημισείας με τη Λένια Ζαφειροπούλου) στον πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό «Γιώργος Ν. Κάρτερ», που προκηρύχθηκε από το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη.

Τι σημαίνει για τον ίδιο η ποίηση και τι αναζητάει μέσα από τη γραφή του; «Ας πούμε, έτσι πιο ανθρώπινα, ότι ψάχνω να δω τι θα κάνω με τη ζωή μου, σκάβοντας ένα εσωτερικό παρελθόν και ακούγοντας προσεχτικά τους ανθρώπους γύρω μου. Όπως και οι περισσότεροι που καταφεύγουν στην ποίηση το ζητούμενο είναι πάντα το όνειρο, το θαύμα, αλλά και εκείνη η ιδιαίτερη αίσθηση της εποχής που ζούμε». Τα κεντρικά στοιχεία της γραφής του είναι «η πόλη, πιο συχνά η Αθήνα, στο ιστορικό και κοινωνικό της παρόν, όπως το νιώθω και αυτό περνά στην αντίληψή μου, αλλά και η Άνδρος, με ό,τι παιδικό φέρνει ως τόπος καταγωγής».

«Ο Ρίτσος ήταν αυτός που μου έλυσε τη γλώσσα», θυμάται. «Έχει παίξει τον ρόλο της, φυσικά, και η κοινωνιολογία. Αν έπρεπε να σταθώ σε ονόματα, είμαι υποχρεωμένος να αναφερθώ στη γενιά της Beat, και κυρίως στους Άλεν Γκίνσμπεργκ, Χάρολντ Νορς και Γκρέγκορι Κόρσο, αλλά και στους Φρανκ Ο’ Χάρα και Τζέιμς Σκάιλερ από τη σχολή της Νέας Υόρκης», αναφέρει σχετικά.

Χρήστος Ωραιόπουλος
xoraio21@gmail.com

Ο Χρήστος Ωραιόπουλος γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1998 στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και σπουδάζει. Είναι τελειόφοιτος της Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Η πρώτη του συλλογή διηγημάτων, με τίτλο Λάβετε Φάγετε, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή.

Όπως σημειώνει ο ίδιος: «στην πρώτη αυτή συλλογή διηγημάτων θεωρώ ότι ο άξονας της αφήγησης κατασκευάστηκε από τον συνδυασμό δυο στοιχείων. Το πρώτο ήταν η μνήμη, μια μεγάλη χύτρα με τα βιώματα, τις εικόνες και όσα μου εντυπώθηκαν στην παιδική ηλικία, την οποία κουβαλάω μέσα μου μέχρι σήμερα. Το δεύτερο είναι όσα άφησα πίσω μου στην ενήλικη ζωή μου, τα οποία και έριχνα στη χύτρα για να νοστιμίσω τα γεγονότα και τις εικόνες που αιχμαλώτιζα με τα σημερινά μου μάτια. Αυτό ήταν κατά βάση το θέμα μου: να παρακολουθήσω και να αποτυπώσω ό,τι μου κέντρισε το ενδιαφέρον σε αυτήν την εξελικτική διαδρομή του βλέμματός μου».

Όταν ρωτάται για τις συγγραφικές του επιρροές απαντάει ως εξής: «Σε αυτή τη διαρκή σπαζοκεφαλιά οι άγιοι και προφήτες μου είναι ο Τρούμαν Καπότε, ο Ρέιμοντ Κάρβερ, ο Άγγελος Σικελιανός, ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ και ο Νίκος Καρούζος. Φυσικά μητέρα και μαέστρος των πάντων είναι η ανάγνωση. Είμαι πρωτίστως αναγνώστης και μετά άνθρωπος που γράφει. Προσπαθώ δηλαδή».

Άνια Βουλούδη
ania0815@gmail.com

Η Άνια Βουλούδη γεννήθηκε το 1987 στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός. Τον Νοέμβριο του 2018 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή, με τίτλο Η πλατεία ως μια βέβαιη κατάληξη, από τις εκδόσεις Αντίποδες. Μάλιστα, στην παρουσίαση του βιβλίου στο MOMus – Πειραματικό Κέντρο Τεχνών προβλήθηκε και η ομώνυμη μικρού μήκους ταινία της. Έχει εκδώσει δύο φωτογραφικά φανζίν (Void, 2016 & 2017) και είναι συνεκδότρια του περιοδικού εντύπου φούιτ, που είναι αφιερωμένο στη λογοτεχνία και στην τέχνη και διανέμεται δωρεάν.

«Η γραφή κι η εικόνα είναι δυο αυτόνομες λειτουργίες. Δεν τις συνδυάζω και η γραφή δεν μου γεννά κάποια ανάγκη συμπλήρωσης. Αντιθέτως, είναι μια αυτάρκης διαδικασία, όπως και η φωτογραφία», αναφέρει σχετικά, ενώ προσθέτει για το φούιτ τα εξής: «προέκυψε από την ανάγκη διάφορων φίλων να φτιάξουν αυτό που ακριβώς θέλουν και φαντάζονται, αδιαμεσολάβητα κι έντυπα, ορμώμενοι από το γεγονός ότι ο έντυπος τύπος βρίσκεται στο χείλος της εξαφάνισης. Ακόμη και το να μοιράζεσαι είναι μια μοναχική διαδικασία. Κατά τη γνώμη μου, η εξέλιξη κι η κατεύθυνση κάθε δημιουργίας περιστρέφονται γύρω από τον δημιουργό και τη δική του ανανεωμένη σκέψη».

Η Άνια δεν μπορεί να ξεχάσει με τίποτα τον Ζαν Ζενέ, τον Ρίλκε, τον Λωτρεαμόν, τον Πεσσόα, τον Σελίν, τον Μπουκόφσκι, τον Γιώργο Ιωάννου, την Ξύλευση του Μπέρνχαρντ και τους στίχους της Λένας Πλάτωνος. «Δεν είναι απαραίτητο ότι όλα αυτά με επηρέασαν περισσότερο από την καθημερινότητά μου, από τις αναμνήσεις μου, από τις συνομιλίες των ανθρώπων που κρυφακούω στα διπλανά τραπέζια, από κάτι τέλος πάντων πολύ πιο απλό».