Ο Αθανασιάδης οικειοποιείται μοτίβα από τα έργα των Βενετσιάνων μεγάλων ζωγράφων της Αναγέννησης, Τζιοβάνι Μπελίνι και Βιτόρε Καρπάτσιο. Επαναφέρει στο σήμερα την αλήθεια της διχασμένης ανάμεσα σε καλό και κακό ανθρώπινης φύσης, όπως επίσης της σύγκρουσης ανάμεσα στις συμβάσεις της κοινωνίας και τις υποκειμενικές επιθυμίες. Εγείρει το ζήτημα της ύπαρξης ως αποδοχής των αναπόσπαστων από τη ζωή αντιθέσεων, καθώς και την απαγκίστρωση από τα στερεότυπα, ως τον μόνο τρόπο απελευθέρωσης. Συλλαμβάνει τις έννοιες αυτές μορφοπλαστικά: η κατάτμηση της σύνθεσης και η δημιουργία διαφορετικών προοπτικών εντός του έργου υποδηλώνει τη διχοτόμηση αλλά και την απελευθέρωση, καθώς υπαινίσσεται ότι το έργο παραμένει ανοιχτό σε δυναμικές αναγνώσεις. Τίποτα δεν υπάρχει ως ένα κλειστό, στατικό ή ολοκληρωμένο σύνολο. Η εμφάνιση προϋποθέτει την απόκρυψη.

Αυτός είναι ίσως ο λόγος που τα έργα του Χρήστου Αθανασιάδη υποδηλώνουν πάντα μια απροσδιόριστη απώλεια, μια υπόκωφη διαρκή ενθύμηση μιας παρελθούσας παρουσίας που επιζεί ως ίχνος ή αίνιγμα στον βίο και στις εικόνες. Χαρακτηριστική είναι η εμπνευσμένη από “Το κοράκι” του Έντγκαρ Άλαν Πόε ενότητα ζωγραφικών έργων “Nevermore” (2008). Ανατρέποντας τη συμβατική προσέγγιση της φύσης ως καταφυγίου, η σειρά παραλληλίζει τις καταστροφές του πολέμου με την άγρια και απόκοσμη πλευρά της φύσης. Παράλληλα, αναφέρεται και στην καταστροφή της φύσης από τον άνθρωπο. Ενώ η βία φαίνεται να είναι δομικό στοιχείο της ανθρώπινης και μη ανθρώπινης φύσης, η επιβλητικότητα των έργων επισημαίνει τη δύναμη και τη ζωτικότητα ως ένα αντίπαλο δέος. Το αποτέλεσμα είναι η εντύπωση μιας ισορροπίας που ενυπάρχει σε όλα τα έργα του Χρήστου Αθανασιάδη: ανάμεσα στην απώλεια και τη ζωή, στην πραγματικότητα που εξ ορισμού εμπεριέχει κάτι τραυματικό και την αναγκαιότητα της αποδοχής του ή και την ανάγκη αναίρεσής του.

Στη σειρά “Χαμένος παράδεισος” (2019, από το ομώνυμο ποίημα του Τζον Μίλτον), η πτώση από τον παράδεισο συμβολίζει την απώλεια μιας ιδεατής πραγματικότητας, τη μετάβαση του ανθρώπου από το σπίτι-καταφύγιο στην κοινωνία, αλλά και την ελεύθερη βούληση που οδηγεί στην αναζήτηση του –προορισμένου να μείνει μυστήριο– νοήματος της ζωής. Σε ένα έργο της σειράς, οι ράγες του τρένου –που καθρεφτίζουν μεταφορικά την πορεία της ζωής– μοιάζουν να εκτείνονται στο βάθος της δημιουργίας, προς έναν προορισμό άγνωστο ή χωρίς τέλος. Ίσως να εκφράζουν ότι η ίδια η ζωγραφική είναι μια πάλη αποτύπωσης του αόρατου και του ανείπωτου.

Σε ορισμένες δουλειές του καλλιτέχνη κυριαρχεί μια μονοχρωμία που δημιουργεί την εντύπωση ενός ονειρικού, μη πραγματικού κόσμου. «Τα σχέδια του Ραφαήλ με ενέπνευσαν να δουλέψω αρκετές ενότητες με μονοχρωμία. Ήθελα την αίσθηση της πατίνας του χρόνου που σβήνει τα χρώματα. Αφού φτιάξω τον καμβά, τον καλύπτω με ένα χρώμα πάνω στο οποίο ζωγραφίζω με κάρβουνο. Ενίοτε συνεχίζω με χρώμα πάνω στο κάρβουνο ή γεμίζοντας τα σχήματα του “σχεδίου”». Στα μονοχρωματικά έργα του, το κόκκινο, το μπλε-βεραμάν ή ένα κίτρινο της ώχρας απλώνονται σαν πέπλο, σαν μια αχλή από την οποία η εικόνα βγαίνει προς τα εμπρός και ταυτόχρονα βυθίζεται εντός της, στο μεταίχμιο ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό/ονειρικό.

Με αυτόν τον τρόπο ζωγράφισε τις “Πόλεις” (2004), χρησιμοποιώντας ως υλικό φωτογραφίες των πόλεων που επισκέφτηκε. «Όταν βλέπω μια πόλη ονειρεύομαι το χρώμα της. Στις Πόλεις ο άνθρωπος δεν εμφανίζεται. Αντιλαμβάνομαι το έργο σαν μια οθόνη στην οποία συμβαίνουν πολλά που μπορεί να μην αναπαριστώνται, αλλά ζωντανεύουν στη φαντασία του θεατή. Υπάρχει μια υπόρρητη αφήγηση, ακριβώς όπως και στη λογοτεχνία και την ποίηση». Οι πόλεις κρύβουν μυστικά. Με έμπνευση από τις “Αόρατες πόλεις” του Ίταλο Καλβίνο, οι “Πόλεις” (εννέα συνολικά) φανερώνουν την πόλη ως ένα ψυχικό τοπίο και γεννούν φιλοσοφικούς στοχασμούς γύρω από τον τόπο, σε συνάρτηση με τον χρόνο, το ταξίδι, την επιθυμία και την ανάμνηση, το οικείο και το ξένο.

Μετά τις σπουδές του στην Ακαδημία Τεχνών της Μπρέρα στο Μιλάνο, όπου διέμεινε ως το 2000, ο Χρήστος Αθανασιάδης επέστρεψε στην Ελλάδα όπου εκπροσωπείται από την a.antonopoulou.art. Βρέθηκε υποψήφιος για το βραβείο ΔΕΣΤΕ το 2001 και έχει πραγματοποιήσει οκτώ ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έχοντας παράλληλα συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και σε άλλες διοργανώσεις όπως: “Στην εξοχή” (2006, έκθεση Συλλογής Λ. Μπέλτσιου), “FreshPaint” (2018, Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, Τελ Αβίβ), “ΑthinabyArt” (2004), “Remap 4” (2013, στο πλαίσιο της Athens Biennale), “ARCO” (2004, Μαδρίτη).