Ο Θεοδωράκης-Παπαγγελίδης δεν γνώρισε τη μουσική μέσα από κάποια συγκυρία, αλλά γεννήθηκε σχεδόν κυριολεκτικά μέσα της, καθώς, πέρα από το ταλέντο που διαθέτει, είναι και εγγονός του θρυλικού Μίκη Θεοδωράκη.
Angelos TP
Η τέχνη δεν συνιστά αυτοσκοπό
Κείμενο: Ζαφείρης Κωνσταντινίδης
O Άγγελος Θεοδωράκης-Παπαγγελίδης, ή αλλιώς Angelos TP, είναι μουσικός δημιουργός με έδρα την Αθήνα. Τραγουδάει, γράφει στίχους και παίζει κιθάρα, προικισμένος με ένα ιδιαίτερο ηχόχρωμα φωνής που μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη σου μέσα από τις μουσικές διαστάσεις που σε ταξιδεύει, αναμειγνύοντας στοιχεία ροκ, ρέγκε και τζαζ. Ο Θεοδωράκης-Παπαγγελίδης δεν γνώρισε τη μουσική μέσα από κάποια συγκυρία, αλλά γεννήθηκε σχεδόν κυριολεκτικά μέσα της, καθώς, πέρα από το ταλέντο που διαθέτει, είναι και εγγονός του θρυλικού Μίκη Θεοδωράκη, γεννημένος μάλιστα την ίδια ημέρα με τον παππού του αλλά με διαφορά 62 ετών, στις 29 Ιουλίου 1987.
Η μουσική του αξία και ιδιαιτερότητα είναι συγκοινωνούντα δοχεία που αλληλοτροφοδοτούνται. Το στοιχείο αυτό, σε συνδυασμό με τους δεσμούς αίματος που μοιράζεται με τον μεγάλο Μίκη, κατέστησαν την επόμενη ερώτησή μου αναπόφευκτη. «Το ταλέντο είναι έμφυτο ή επίκτητο, κάτι με το οποίο γεννιέται κανείς ή κάτι που χτίζεται σταδιακά;». Ο ίδιος απαντά ως εξής: «Λίγο και από τα δύο, βασικά. Όταν όμως συνυπάρχουν αυτές οι δύο ιδιότητες τότε διαμορφώνεται ο ιδανικός συνδυασμός, που συνήθως οδηγεί σε μεγαλειώδεις πορείες όπως εκείνη που διέγραψε ο παππούς μου».
Ο Άγγελος Θεοδωράκης-Παπαγγελίδης αγαπά περισσότερο την ίδια την πράξη της μουσικής παρά τη θεωρητική της πτυχή, καθώς γνώρισε τη μουσική βιωματικά, αν και έχει κάνει σπουδές κλασικής κιθάρας, την οποία χρησιμοποιεί με δεξιοτεχνία. Παρότι έχει κυκλοφορήσει τον πρώτο του δίσκο, με τίτλο Angelo’s Bookstore, αισθάνεται ότι δεν έχει επικοινωνήσει τη μουσική του στο κοινό όσο θα ήθελε μέσω live εμφανίσεων. Το προπέρσινο καλοκαίρι αγκάλιασε τις ρίζες του, καθώς συμμετείχε στη Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης» ερμηνεύοντας τραγούδια του πάππου του, εμπειρία που αποτέλεσε «μεγάλο σχολείο» όπως δηλώνει χαρακτηριστικά.
Ως καλλιτέχνης πορεύεται πάντα με οδηγό την αντίληψή του για τη μουσική. «Παράγουμε τέχνη για τον εαυτό μας. Η τέχνη δεν πρέπει να λειτουργεί ως αυτοσκοπός γιατί χάνει την αξία της όταν έχεις ως αποκλειστικό στόχο να σαγηνεύσεις το κοινό ή να ικανοποιήσεις τις δισκογραφικές». Ο Angelos TP είναι δοσμένος στη μουσική για τη χαρά της δημιουργίας και αυτή του η ανάγκη τον ωθεί να μοιραστεί περισσότερα τραγούδια που έχει κλεισμένα στο «ντουλάπι» του και θα ήθελε να ηχογραφήσει σύντομα. Έχει επίσης σπουδάσει ζωγραφική στην Αγγλία, γεγονός που του επέτρεψε να συνειδητοποιήσει την πλούσια μουσική παράδοση που έχει η συγκεκριμένη χώρα. Στην Ελλάδα, ωστόσο, δεν υπάρχει ανώτατη μουσική εκπαίδευση και ο βιοπορισμός μέσα από τη μουσική είναι σχεδόν αδύνατος. «Η έμπνευση δεν μπορεί να είναι συνεχής, ορισμένες φορές σε επισκέπτεται απροειδοποίητα» μοιράζεται μαζί μας ο Angelos TP. «Ο Μίκης μπορεί να οδηγούσε και να σταματούσε ξαφνικά σε μια γωνία για να σημειώσει με μολύβι πολύτιμες σκέψεις
που ήρθαν από το πουθενά και πιθανώς να συνδέθηκαν με μελωδίες που άφησαν ιστορία». Ανάλογες στιγμές έμπνευσης βιώνει και ο ίδιος κάποιες φορές, όπως μας εξηγεί.
Όταν μεγαλώνεις σε ένα δωμάτιο όπου όλοι θαυμάζουν τη λάμψη που ακτινοβολεί από το παράθυρο, έχεις κι εσύ αναπόφευκτα το βλέμμα στραμμένο σε εκείνο το παράθυρο. Ο θρύλος του Μίκη δημιουργεί μια αναμενόμενη συναισθηματική απόσταση ακόμη και με τον εγγονό του, καθώς εύλογα καταλήγεις να νιώθεις ότι ο παππούς σου δεν είναι ακριβώς δικός σου, μιας και ανήκει σε όλους τους Έλληνες. Το δέος και η συστολή ήταν τα δύο συναισθήματα που συνόδευαν μέχρι το τέλος την επαφή μου μαζί του. Η λάμψη βέβαια κρύβει παγίδες που ούτε ο μεγάλος Μίκης κατάφερε να αποφύγει. Είναι μεθυστική και όταν μαθαίνεις να δημιουργείς σχέσεις μόνο μέσα από τον θρύλο σου, ξεχνάς να βάλεις συναίσθημα. Ακόμη και με την οικογένειά σου. Ο Μίκης γέμιζε τις καρδιές των ανθρώπων με αισθήματα, τα οποία δεν κατάφερε ποτέ να εκπέμψει στη δική του οικογένεια.
«Όταν μεγαλώνεις σε ένα δωμάτιο όπου όλοι θαυμάζουν τη λάμψη που ακτινοβολεί από το παράθυρο, έχεις κι εσύ αναπόφευκτα το βλέμμα στραμμένο σε εκείνο το παράθυρο. Ο θρύλος του Μίκη δημιουργεί μια αναμενόμενη συναισθηματική απόσταση ακόμη και με τον εγγονό του, καθώς εύλογα καταλήγεις να νιώθεις ότι ο παππούς σου δεν είναι ακριβώς δικός σου, μιας και ανήκει σε όλους τους Έλληνες. Το δέος και η συστολή ήταν τα δύο συναισθήματα που συνόδευαν μέχρι το τέλος την επαφή μου μαζί του. Η λάμψη βέβαια κρύβει παγίδες που ούτε ο μεγάλος Μίκης κατάφερε να αποφύγει. Είναι μεθυστική και όταν μαθαίνεις να δημιουργείς σχέσεις μόνο μέσα από τον θρύλο σου, ξεχνάς να βάλεις συναίσθημα. Ακόμη και με την οικογένειά σου. Ο Μίκης γέμιζε τις καρδιές των ανθρώπων με αισθήματα, τα οποία δεν κατάφερε ποτέ να εκπέμψει στη δική του οικογένεια» εξομολογείται ο Άγγελος Θεοδωράκης-Παπαγγελίδης. Ο θάνατος του παππού του άφησε στον ίδιο ένα τεράστιο κενό, συνοδευόμενο με μια δυσκολία να συνειδητοποιήσει πως «αυτός ο γίγαντας έφυγε από τη ζωή». Παρά την απουσία πιο προσωπικών αναμνήσεων, ο Angelos TP θα θυμάται τον Μίκη Θεοδωράκη ως ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό πρότυπο. Την ίδια στιγμή, το κοινό αναπόφευκτα τον αξιολογεί με σημείο αναφοράς τον παππού του. «Ας δούμε πόσο καλός είναι ο εγγονός του Μίκη» είναι η αίσθηση που αποκομίζει, και παρότι νιώθει το βάρος μιας άδικης σύγκρισης δεν αποθαρρύνεται, ούτε πτοείται.
Οι ένδοξες στιγμές του Μίκη στη μεταπολιτευτική Ελλάδα οδήγησαν τη συζήτηση στη μουσική βιομηχανία του σήμερα και στο φαινόμενο της trap που την τελευταία δεκαετία κερδίζει συνεχώς έδαφος στις προτιμήσεις του νεανικού κοινού. Ο Άγγελος Θεοδωράκης-Παπαγγελίδης δηλώνει ασυγκίνητος από το είδος αυτό τόσο στιχουργικά-μελωδικά όσο και ως επίπεδο παραγωγής. «Θορυβώδες ντύσιμο, επιτηδευμένη εικόνα και τίποτα ουσιαστικό. Περισσότερο όμως με λυπεί ότι οι trappers αντιμετωπίζουν τη μουσική με τον ίδιο τρόπο που απεικονίζουν τις γυναίκες στους στίχους τους: σαν κάτι ασήμαντο, σαν ένα σκεύος ηδονής. Η μουσική όμως δεν είναι μια πόρνη που την ξεπουλάς για να γεμίσεις τις τσέπες σου. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης οι εταιρίες βλέπουν μόνο τα νούμερα και η trap απλώς ικανοποιεί τους εμπορικούς δείκτες».
Στους άγριους ρυθμούς της βιασύνης που κυβερνά τη σύγχρονη ζωή, υπάρχει περισσότερος χώρος για το εύκολο κέρδος παρά για τη μουσική, τάση που αντικατοπτρίζεται και στην έλλειψη υπομονής από τη μεριά του κοινού, που αποφασίζει μέσα σε δευτερόλεπτα αν θα παρακολουθήσει ή αν θα προσπεράσει ένα βίντεο στην οθόνη του. Το ίδιο γρήγορα αποδέχεται ή απορρίπτει ένα μουσικό κομμάτι. Όσο για τον Άγγελο, ο τίτλος ενός από τα τραγούδια του τον περιγράφει ιδανικά: «Honest». Κλείνοντας, αναφέρει με την ατόφια ειλικρίνεια που τον διακρίνει: «Όταν η καλλιτεχνική επιτυχία συνδυάζεται με μια μεγάλη προσωπική αποτυχία, από πίσω κρύβονται μεγάλες ανισορροπίες που σε αναγκάζουν να χάσεις πολύτιμες στιγμές με τους κοντινούς σου ανθρώπους. Γι’ αυτό και η έννοια της επιτυχίας είναι πέρα για πέρα υποκειμενική».
Φωτογραφίες & Βίντεο
|
